Απίστευτες προβοκατόρικες μεθόδους του τουρκικού κράτους υπό το καθεστώς του Ερντογάν καταγγέλλει μητέρα 12χρονης μαθήτριας Δημοτικού σχολείου της Χίου.
Περιγράφει τις ώρες «ομηρίας» στα χέρια των τουρκικών αρχών της ανήλικης μαθήτριας στο πλαίσιο εκπαιδευτικής εκδρομής στην Κωνσταντινούπολη για τις ανάγκες του Erasmus+ του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την εκπαίδευση, την κατάρτιση, τη νεολαία και τον αθλητισμό.
Παραθέτουμε αυτούσιο το περιεχόμενο της καταγγελίας:
«Φαντάζομαι πως όλοι θα έχετε ακούσει την λέξη Erasmus. Για όσους δεν την έχουν ακούσει το τo Erasmus με δυο λόγια είναι ένα πρόγραμμα όπου μια από τις δράσεις του είναι η ανταλλαγή μαθητών ανάμεσα σε διάφορες χώρες για κάποιες ημέρες με στόχο να έρθουν σε επαφή με παιδιά άλλων κρατών με διαφορετική κουλτούρα ήθη και έθιμα.
Η κόρη μου η οποία είναι 12 ετών επιλέχθηκε φέτος να συμμετάσχει σε αυτή τη δράση.
Θα πήγαιναν Κωνσταντινούπολη μαζί με ακόμη 5 παιδιά και 3 συνόδους.
Η χαρά της μικρής απερίγραπτη!
Σ’ αυτό το σημείο δεν σας κρύβω πως “μαγκώθηκα” λίγο σχετικά με τον προορισμό παρόλο που είμαστε κάτοικοι Χίου και πηγαίνουμε συχνά στον Τσεσμέ και στη στη Σμύρνη. Θέλεις όμως η πίεση της μικρής που ήταν ξεσηκωμένη με το ταξίδι, αλλά και το γεγονός ότι η γιαγιά μου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και είναι ένας προορισμός που πάντα θέλαμε να πάμε, αποφασίσαμε με το σύζυγό μου να την αφήσουμε να πάει.
Το χρονικό.
Σάββατο 4/6/2022
Την επόμενη μέρα στις 8:30 θα πετουσαν από Χίο για Αθήνα και από Αθήνα στις 6 το απογευμα θα πετουσαν για Κωνσταντινούπολη.
Ετοιμάσαμε λοιπόν τη βαλίτσα μας! Της ψωνισα μάλιστα και ένα τσαντάκι μπανάνα όπου θα έχει τα χρήματα της, τα ταξιδιωτικά της έγραφα και το κινητό της.
Φροντίσαμε να είναι ανοιχτή η περιαγωγη στα κινητά μας και να έχει χρήματα μεσα στο κινητό για να μπορουμε να να επικοινωνούμε μαζί της. Ελεγξαμε το διαβατήριο της, τις υπεύθυνες δηλώσεις, για τις οποίες ενημερωθήκαμε το μεσημέρι του Σαββάτου και από τους δυο μας ότι της επιτρέπουμε να ταξιδέψει Κωνσταντινούπολη με το προγραμμα erasmus και το πιστοποιητικο νόσησης covid-19. Μέχρι και ιδιωτική ασφάλιση ταξιδίου της κάναμε γιατί η Ευρωπαϊκή κάρτα υγείας δεν μετράει εκεί.
Κυριακή 5/6/2022
Έχει παει 8 το απόγευμα και μόλις έλαβα μήνυμα στην ομαδική επικοινωνία σε γνωστό διαδικτυακό μέσο επικοινωνίας από την υπεύθυνη της αποστολής ότι έφτασαν Κωνσταντινούπολη. Αντε λεω μέσα μου επιτέλους έφτασαν θα κάνω υπομονή να πανε στο ξενοδοχείο όπου θα εχουνν WiFi να επικοινωνήσω με το παιδακι μου.
Έχει παει 10 το βράδυ και επικοινωνία ακόμη καμία, εχω αρχίσει να ανησυχω καθώς γνωρίζω ότι το ξενοδοχείο δεν είναι μακρυά.
Στις 11:00 δέχομαι μια κλήση από τον διευθυντή του σχολείου μας ο οποίος με ενημερώνει ότι παιδι μας είναι καλά στην υγεία του, είναι με την υπεύθυνη της αποστολής και ότι δεν μπορεί να μπει στην Κωνσταντινούπολη γιατί υπάρχει πρόβλημα με το διαβατήριο της. Με ενημερώνει επίσης πως έχει μιλήσει με την πρεσβεία μας και πως δεν υπάρχει τρόπος να μπει επομένως ψάχνουν τρόπο να γυρίσει πισω. Το προβλημα με το διαβατήριο ήταν ότι είχε 45 μερες μέχρι τη λήξη του ενω έπρεπε με βάση τους τουρκικους νόμους να έχει 3 μήνες περιθωριο, κάτι που δε γνωρίζαμε καθόλου και δεν το γνώριζαν και οι υπεύθυνοι της αποστολής, όπως μας είπαν, γιατί εννοείται πως δεν θα ηθελαν να υπάρξει κάποιο προβλημα. Τέλος μου λέει ότι εχει επικοινωνήσει με την υπεύθυνη της αποστολής και τη μικρή και να παρουμε και εμείς να ακουσουμε το παιδι μας.
Η ανησυχία έχει χτυπήσει κόκκινο. προσπαθουμε να επικοινωνήσουμε με το παιδι μάταια. Για καποιο λογο που δεν έχω καταλάβει η επικοινωνια είναι αδυνατη. Μετά από πολλες προσπαθεις καταφέρνει ο συζυγος να επικοινωνήσει με την την υπεύθυνη της αποστολής μέσω κλησης Viber οπου μας ενημερώνει ότι είναι καλά και έχουν προβλημα μπαταρίας καθώς όλη μέρα ήταν σε κίνηση. Δεν έχουν ουτε φορτιστές ουτε powerbank γιατί είναι μέσα στις βαλίτσες και οι βαλίτσες έχουν περάσει ήδη έξω από το χώρο ελέγχου και τις έχουν παρει οι υπόλοιποι.
Είμαστε σε εξαιρετικά κακή κατάσταση και προσπαθούμε να βγάλουμε μια άκρη για το ποτε θα γυρίσει πισω το παιδι μας.
Ο συζυγος παιρνει τηλεφωνο στην αεροπορική εταιρεία να ρωτήσει που ακριβώς βρίσκεται το παιδι μας σε τι κατάσταση είναι και ποτε είναι το νωρίτερο που μπορεί να γυρίσει. Η υπάλληλος της αεροπορικης εταιρείας στη γραμμή καθώς δεν είχε τύχει παρόμοιο περιστατικό στη βάρδια της προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί προσπαθώντας να δει ποιον μπορεί να βρεί τέτοια ώρα και με ποιον πρέπει να επικοινωνήσει με αποτέλεσμα ο σύζυγός μου να χάσει την υπομονή του.
Ωστόσο εγώ ψάχνω το τηλέφωνο του υπουργείου Εξωτερικών. Καλώ και απαντουν αμέσως. Αναφερω πως ονομάζομαι και συνεχίζω λέγοντας πως εχω ένα πολυ σοβαρό προβλημα και πριν τελειώσω τη φράση μου, ο κυριος στην άλλη γραμμή μου απαντά “είστε η μαμά της Αντιγόνης… γνωρίζουμε… ” Κλαιω και τα χέρια μου τρέμουν, ο συζυγος που έχει τελειώσει με το τηλεφώνημα στην αεροπορική εταιρεία και έχει ανακτήσει την ψυχραιμία του και του έδωσα το τηλέφωνο για να συννενοηθεί γιατί προφανως στην κατάσταση μου δεν ήμουν σε θέση να μιλήσω. Προσπαθούσε να μάθει τι ακριβώς έχει γίνει και αν μπορει να παει κάποιος δικος μας εκεί.
Οι ερωτήσεις βροχή, δεν ξέρουμε που θα βγάλουν το βράδυ και αν έχουν έστω νερο κτλ. Παρακαλαμε να τους δώσουν έναν φορτιστή ώστε να μπορουμε να επικοινωνούμε.
Μας ενημερώνουν ότι θέμα το έχει αναλάβει η ελληνική μας πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη να μείνουμε ήρεμοι και να μην ανακατέψουμε επιπλέον κόσμο προκειμένου να μην δημιουργηθούν απρόοπτα. Μας διαβεβαιώνουν συνέχεια ότι το παιδί είναι καλά στην υγεία του και ότι βρίσκεται σε ασφαλή χώρο.
Τα τηλέφωνα στο σπίτι έχουν “σπάσει” κάποιος, δεν θυμάμαι ποιος, μας λέει ότι το παιδι και η συνοδός βρίσκονται σε ένα δωμάτιο και είναι “καλά”.
Η τελευταία επικοινωνία που είχαμε ήταν με την πρεσβη μας στις περιπου στις 2:00 τα ξημερώματα νομίζω η οποία μας καθησύχασε, και μας είπε ότι για να περασει κάποιος στον χώρο transit πρέπει να έχει ειδική άδεια η οποία κάνει πολλές ώρες για να εκδοθεί και ότι θα διανυκτερευσουν εκεί μέχρι να τακτοποιηθεί η κατάσταση, να εκδοθούν τα εισιτήρια της επιστροφής και να μπουν στο αεροπλάνο για να έρθουν Ελλάδα. Η πρωτη πτηση για να φυγουν ήταν στις 10:30.
Ατελείωτες οι ώρες όπου να ξημερώσει, μείναμε με το κινητό στο χέρι κόβοντας βόλτες πανω κάτω στο σπίτι.
Δευτέρα 6/6/2022
Μας ενημερώνει ο διευθυντής του σχολείου μας ότι το παιδί θα γυρίσει με την υπεύθυνη της αποστολής και ότι θα φτάσουν περιπου στις 12:00. Πρέπει να παει κάποιος να το παραλάβει, γιατί η υπεύθυνη της αποστολής θα επιστρέψει με την επόμενη πτήση για Κωνσταντινούπολη στις 4 το απόγευμα και η επόμενη πτηση από Αθήνα για Χίο είναι στις 8 το βράδυ.
Ξεκινάμε να ψάχνουμε την πιο σύντομη πτήση για Αθήνα, για να πάει ο σύζυγός μου που είναι πιο ψυχραιμος
Βρίσκουμε πτηση στις 12:20 σε λίγο είμαστε στο αεροδρόμιο και περιμένουμε να έρθει η πτηση για να επιβιβαστεί. Παράλληλα περιμενω στην αναμονή παρεα με τους υπαλληλους της αεροπορικής εταιρείας να προσγειωθει στην Αθήνα η πτηση από Κωνσταντινούπολη. Είμαστε όλοι φορτισμένοι και περιμενουμε. Μας ενημερώνει υπάλληλος της εταιρίας ότι το αεροπλάνο προσγειώθηκε. Όλοι πανηγυρίζουμε!
Βρίσκονται επιτελους Ελλάδα!
Μετά από λίγο καλώ στο κινητό της μικρής με την ελπίδα ότι θα την ακουσω. Μου λέει “μαμά μου” και κλαει… Κλαιω και εγώ στην άλλη άκρη της γραμμής.
Η μικρή είναι με την υπεύθυνη της αποστολής η οποία έχει σταθεί βράχος διπλα της σε όλο αυτό. Ένας κοντινός συγγενείς μου είναι στο αεροδρόμιο και ψάχνει να την βρει, παράλληλα περιμένουν και τον συζυγο μου να φτάσει του οποίου η πτηση είχε μια μικρή καθυστέρηση.
Στις 9 το βράδυ πια επιστρέφουν και οι δυο στη Χίο. Έχουμε το παιδι μας στην αγκαλιά μας πλεον και οι δυο.
Είναι απίστευτα ταλαιπωρημένη φοβισμένη και στεναχωρημένη. Μας ειπε ότι όλο το βράδυ κρυώνε και ευτυχώς που πηρε μαζι της τελικά εκείνο το ελαφρυ μπουφανάκι που της έδωσα παρολο που δυσανσχετησε εκείνη τη στιγμή γιατί το θεώρησε περιτο με τέτοια ζέστη. Μας είπε ότι ζητούσαν βοήθεια με την υπεύθυνη της αποστολής και οι Τούρκοι αδιαφορούσαν, δεν τους καταλάβαιναν και τους γυρνούσαν την πλατη. Κάποια στιγμή μας ενημέρωσε το παιδί ότι αν ήταν 13 χρονών θα της είχαν βάλει και χειροπέδες…
Μας είπε ότι πηγε εκεί πια το πρωι ένας κυριος που τους είπε σε σπαστά ελληνικά “καλημέρα”. Τους έδωσε από ένα μπουκαλάκι νερό και ένα τοστ. Έβαλε στο κινητό του το Google Translate και μίλησε με την υπεύθυνη της αποστολής.
Η περιπέτεια έχει λάβει τέλος επιτέλους και σήμερα που κάθομαι και γράφω όλα αυτα αναρωτιέμαι γιατί συνέβει όλο αυτό.
Ήταν ένα 12χρονο κοριτσάκι που έτυχε να κληρωθεί και να ανταποκριθεί σε πρόσκληση από σχολείο της Τουρκίας μέσω του προγραμματος Erasmus με εισητήριο επιστροφής πολυ πιο πριν από τη λήξη του διαβατηρίου, γιατί η μόνη επιλογη ήταν να γυρίσει πισω περνωντας τη νυχτα στο αεροδρόμιο με τους Τουρκους αστυνομικους απο πανω της; Γιατί δεν πήγε νωριτερα κάποιος δικός μας να τους δει; Ποιος φταίει τελικά για όλο αυτό;
Ερωτήματα που το πιθανοτερο δεν θα παρω απάντηση…
Ευχόμαι η αποστολή μας στην Τουρκία με τα υπόλοιπα παιδια να γυρίσει με το καλό γεμάτη εμπειρίες και να μη θυμουνται την περιπέτεια της συμμαθήτριας τους, γιατί τα παιδιά βλέπουν και κρίνουν τον κόσμο διαφορετικά από εμάς τους ενήλικες και πρέπει να συνυπάρχουν με ανθρώπους γαλουχημένους με διαφορετικές πολιτικές και πολιτισμικές αξίες».
Η μαμά της Αντιγόνης
